Μαίναλο, το βασίλειο του Πάνα. Ο ορεινός όγκος του Μαινάλου καταλαμβάνει το κέντρο της Πελοποννήσου και μεγάλο τμήμα του Νομού Αρκαδίας. Εκτείνεται από το οροπέδιο της Τρίπολης μέχρι τον ποταμό Λούσιο στα δυτικά και από τη Μεγαλόπολη μέχρι τη λίμνη του Λάδωνα βόρεια, σε μια έκταση περίπου 1.000.000 στρεμμάτων. Η αμιγώς ορεινή του ζώνη (ισοϋψής των 1.000 μ.) ξεπερνάει τα 700.000 στρέμματα και το καθιστά ένα από τα πλέον εκτεταμένα ορεινά συγκροτήματα της Ελλάδος.

Η Γορτυνία είναι ίσως ο πιο μαγευτικός τόπος της Αρκαδίας. Τοπίο ορεινό, με άγρια φυσική ομορφιά, πλούσια ιστορία & θαυμαστή αρχιτεκτονική… Μια διαδρομή ανάμεσα σε πυκνές εκτάσεις ελάτων του Μαινάλου & αλπικά ξέφωτα, στο φαράγγι του Λούσιου & στον ποταμό Ερύμανθο, στην πανέμορφη λίμνη του Λάδωνα & στην κοιλάδα του Αλφειού, σε βυζαντινές εκκλησίες & αρχαία μνημεία, σε πετρόκτιστα γεφύρια & αρχοντικά χωριά με περίτεχνες βρύσες & επιβλητικά καμπαναριά.

Επιβλητικά πυργόσπιτα με τοξωτά υπέρθυρα, πέτρινα καλντερίμια που ανηφορίζουν περνώντας κάτω από τις καμάρες των σπιτιών & χάνονται μέσα στις καρυδιές & τις κερασιές, κεφαλόβρυσα στη σκιά αιωνόβιων πλατάνων & μια ζωντανή πλατεία γεμάτη καφενεία & ταβέρνες συνθέτουν ένα από τα ομορφότερα χωριά της Αρκαδίας. Η Στεμνίτσα αποτελεί δημοφιλή βάση διαμονής στην περιοχή αλλά & κλασική στάση για βόλτα στα σοκάκια με τα υπέροχα σπίτια & για φαγητό ή γλυκό στην πλατεία, η Στεμνίτσα φημίζεται για τα αμυγδαλωτά της.

Η Βυτίνα βρίσκεται 38 χλμ. βορειοδυτικά της Τρίπολης και είναι μια από τις δημοφιλέστερες βάσεις για σκι ή εξορμήσεις στην ορεινή Αρκαδία. Στα δρομάκια του χωριού, όπου κυριαρχούν τα σπίτια από ντόπιο μαύρο μάρμαρο και γύρω από την πλατεία θα βρείτε καλές ταβέρνες, cafes-μπαράκια και μαγαζιά με ξυλόγλυπτα και τοπικά προϊόντα (κυρίως τυροκομικά και ζυμαρικά).

Βρίσκεται 2,5χλμ ανατολικά της Δημητσάνας. Ιδρύθηκε το 1608 από το Ζυγοβιστινό ιερομόναχο Γρηγόριο Κοντογιάννη και την αδερφή του μοναχή Ευπραξία – Παϊσία Κοντογιάννη. Η μονή γνώρισε πλούσια οικονομική άνθηση στο πέρασμα των αιώνων. Σήμερα λειτουργεί με τη δύναμη 2 μοναχών.

Λίγα μέτρα πριν τη μονή των Αιμυαλών. Μέσα στο ληνό, την 1η Φεβρουαρίου 1806, βρήκε τραγικό θάνατο από προδοσία μια εξαμελής ομάδα “κλεφτών” παληκαριών του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, αρχηγός της οποίας ήταν ο Γιάννος Κολοκοτρώνης γνωστός ως “Ζορμπάς”

Πρόκειται για ένα χώρο μέσα στον οποίο, στην περίοδο της προβιομηχανικής εποχής, λειτουργούσε ένα μεγάλο βιοτεχνικό συγκρότημα που είχε το νερό της ομώνυμης πηγής ως κινητήρια δύναμη. Στο μουσείο λειτουργεί ένας μύλος που άλεθε τα δημητριακά, μια νεροτριβή που επεξεργάζονταν τα υφαντά, ένα βυρσοδεψείο που επεξεργαζόταν τα δέρματα, ένα ρακοκάζανο που παρήγαγε το τσίπουρο και ένας μπαρουτόμυλος. Μέσα στο μουσείο προβάλλεται οπτικοακουστικό υλικό για κάθε επάγγελμα ξεχωριστά.

Βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Λούσιου και είναι χτισμένη στη ρίζα ενός πανύψηλου, κατακόρυφου βράχου, ο οποίος βρίσκεται απέναντι από τη Μονή Φιλοσόφου. Η μονή ιδρύθηκε στα τέλη του 16ου αιώνα στην θέση κάποιων από των πολλών ασκητηρίων που προϋπήρχαν στον χώρο αυτό από τον 12ο αιώνα, τα οποία συνενώθηκαν. Η Μονή έχει περίπου 15 μοναχούς.

Είναι χτισμένο μέσα σε όλο το μήκος μιας φυσικής κοιλότητας – σπηλιάς μήκους 128 μέτρων και πλάτους 0,60 έως 8 μέτρων, που έχει σχηματιστεί στη ρίζα ενός πανύψηλου και κατακόρυφου βράχου. Η μονή ιδρύθηκε μεταξύ 963-967. Ιδρυτής και κτήτοράς της, ήταν ο Δημητσανίτης Ιωάννης Λαμπαρδόπουλος. Σε πολύ καλή κατάσταση σώζεται το καθολικό της μονής που έχει έναν ωραιότατο διακοσμημένο οκταγωνικό τρούλο, και ένα μικρό μέρος από την αρχική τοιχογράφηση. Το 1691 η μονή μετεγκαταστάθηκε στη θέση που βρίσκεται σήμερα η νέα μονή, 500 μέτρα βορειότερα. Το 1834 η μονή έπαψε να λειτουργεί, ενώ το 1992 ανακαινίστηκε και επαναλειτουργεί με δύναμη 3 μοναχών.